Twarze Nepalu / Faces of Nepal

Twarz jest postrzegana jako najbardziej indywidualna część ciała, jest ważnym elementem tożsamości człowieka. Nie przez przypadek są na tym świecie ludy, które nie pozwalają się fotografować będąc w przekonaniu, że taki zabieg skradnie im duszę i uwięzi na zawsze na zdjęciu. Nie trzeba się zapuszczać w głąb dzikiej puszczy, żeby napotkać takich ludzi. Czy nie zdarzyło Ci się drogi czytelniku, że ciarki przeszły po plecach, kiedy twój portret został zamknięty wewnątrz aparatu tuż zaraz po wyzwoleniu migawki?

Twarz jest w stanie nam bardzo wiele powiedzieć o człowieku i jego nastroju. Jest kluczowym elementem przy wyrażaniu emocji, świadomie lub nieświadomie. Będąc w stanie odczytać emocje z twarzy innej osoby możemy zinterpretować reakcję człowieka jak również przewidzieć zachowanie. Jednakże owa interpretacja jest bardzo silnie zależna od uwarunkowań kulturowych i społecznych.

Dlatego wszelką interpretację pozostawiam właśnie Tobie drogi czytelniku. Nie mnie interpretować i oceniać. Ja tylko skorzystałem z tego jakże czasem unikalnego przywileju zamrożenia stanu człowieka w kadrze. Przez to jako fotograf mam możliwość zachowania tej więzi, jaka mnie łączyła w czasie wykonania zdjęcia. Można odważyć się na stwierdzenie, że cząstka tych ludzi już zawsze będzie ze mną niezależnie od czasu i miejsca.

Pewien student religioznawstwa zatrzymał mnie tuż przy wejściu do świątyni Śiwy
(Paśupatiego) w Katmandu. Czując się niejako ekspertem w znajomości wierzeń

Hindusów oferował za niewielką opłatą oprowadzenie po świątyni przepełnione

barwnym komentarzem. Za jego plecami w ten słoneczny dzień trwa właśnie
kremacja zmarłych, których prochy będą potem rozsypane nad świętą rzeką
Bagmati.

Pewna kobieta, czując się już u schyłku swojego życia w tym wcieleniu,
spędza wiele godzin w buddyjskiej świątyni Bodnath (Boudhanath) w Katmandu.
Co jakiś czas zapali świecę lub odda skromną ofiarę na poczet pobliskiego klasztoru
jednocześnie w suchych dłoniach przewlekając drobne koraliki sznura modlitewnego
zwanego mala.

Hinduski asceta sadhu, który przeszedł z wędrownego trybu życia na bardziej
osiadły, przesiaduje właśnie w świątyni Paśupatiego (Pashupatinath). Splecione
włosy, zwane dźata oraz skóra pokryta białym popiołem z palonego drewna są
znakami rozpoznawczymi sadhu. Aktualnie trudno jest odróżnić prawdziwego
sadhu, który konsekwentnie podąża obraną przez siebie drogą z dala od zgiełku
cywilizacji i jednocześnie odrzuca przywiązanie do dóbr materialnych od
uzurpatorów. Ten pan za zdjęcie zażyczył sobie pięć dolarów.

Wszelkie atrybuty wiary towarzyszą nam pod koniec życia...

Thamel - turystyczna dzielnica Katmandu - jest pełna drobnych kupczyków,
którzy mają do zaoferowania najróżniejsze, nikomu niepotrzebne drobiazgi.
Ten przesympatyczny jegomość chciał mi sprzedać buddyjskie mala. Do transakcji
nie doszło, ale i tak zakończyło się uprzejmą rozmową oraz wspólnym zdjęciem.
Nepal jest pełen życzliwych ludzi.

Nepal to kraj pokryty wzdłuż i wszerz łańcuchami najwyższych gór świata. Nawet
gdzieś tam wysoko można spotkać promieniejącą przedstawicielkę płci pięknej,
która rozwiewa grymas zmęczenia na twarzy. Na szlaku trekkingowym miło jest
spotkać kogoś, kto obdarzy Cię szczerym uśmiechem i pozwoli zapomnieć
o ciężkim plecaku.

Kami to osoba, z którą, pomimo barier językowych, udało mi sie nawiązać
najbardziej zażyłe relacje. Jest on jednym z odchodzącego powoli pokolenia
szrepów, prawdziwie z kasty Sherpów. Jako przewodnik wysokogórski pokazał
Sanktuarium Annapurny w jej dziwiczej formie. W okularach nieśmiało odbija się
Singu Chuli (Fluted Peak), który stanowił cel naszej wyprawy.

Po kilku tygodniach w Neplau i mnie w pewnym sensie udało się wtopić w otoczenie.
Całkowicie spalny słońcem, lekko napuchnięty od choroby wysokościowej oraz
obrośnięty włochatą warstwą ochronną nie byłem postrzegany jako typowy turysta
białas. Jedynie okulary Ray Bana mogą wskazywać na korzenie kultury zachodniej.
Nic bardziej mylengo, zostały zakupione w Mongolii i najprawdopodobniej są
podróbkami z Chin.